Familie Walrecht


In eerste instantie waren de buren links en rechts van ons de al zeer oude families Hokkeling en Haanstra, waarover mijn vader steevast de opmerking maakte: "ze waren te oud voor de eerste wereldoorlog, dat geeft toch te denken". Buurman en buurvrouw Hokkeling kwamen regelmatig bij ons televisie kijken (nog lang niet iedereen had TV in die tijd), waarbij buurvrouw de ondertitels voorlas voor buurman, die daar moeite mee had. Ze deed dat echter in een tempo dat ver achter lag bij de weergegeven tekst. Mijn vader kon zich daar kostelijk om amuseren en haakte daar ook gewoon op in. Dus op het moment dat buurvrouw voorlas dat er iets ernstigs gebeurd was met een der hoofdrolspelers, zei mijn vader dan: "hij is al weer begraven buurvrouw". Wij moesten ons dan tot het uiterste inspannen om niet onbedaarlijk te lachen. Buurman Hokkeling had ook eens bij ons een klusje verricht, dat volgaarne door mijn vader aan hem was uitbesteed: het ophangen van de lamp boven de eettafel. U voelt hem al aankomen en ja hoor zo ging het ook: tijdens de warme maaltijd kwam ie naar beneden. We hebben het buurman nooit gemeld. Integendeel, mijn vader heeft hem vele malen gecomplimenteerd. Dat deed ie ook wel bij klanten, waar de koffie niet te drinken was en om die reden door hem linea recta bij de planten werd gemieterd, maar op de vraag of ie nog meer wenste gewoon weer met gretige blik antwoordde: "Nou graag mevrouw. Dat laat ik niet staan". En daar was geen woord van gelogen. Niet lang daarna zijn beide oude buren verhuisd naar gepaste locaties, hetgeen mijn vader de uitspraak deed ontlokken, dat we niet langer omringd waren door antiek. Op de hoek kwam een familie te wonen, waar we niet veel contact mee hadden, maar aan de andere kant kwam de familie Walrecht, waar we wel veel mee deelden. Buurman Dirk en zijn vrouw Bep en de kinderen Henk, Kees, Annie, Sonja en Beppie.

Hoss

Vader Dirk, die wij Hoss noemden vanwege zijn gelijkenis met Hoss uit de zeer bekende TV-serie Bonanza, stelde alles in het werk om zo weinig mogelijk geld uit te geven. Een van zijn voorstellen was om een gat in beider huizen te maken, waarin dan de gezamenlijke telefoon geplaatst zou kunnen worden, waarmee in ieder geval een abonnement kon worden uitgespaard. Mijn moeder heeft dit plan weggehoond.

Ritselen

Een andere besparing van buurman Walrecht was de aankoop van goederen voor z'n aan- en verbouwingen. Op de locatie waar hij z'n aankopen ritselde, vreemd genoeg vaak in de avonduren, had hij voor de dienstdoende medewerker van het bedrijf, waar de beoogde spullen waren opgeslagen, steevast de vaste openingszin: "rook jij nog steeds shag?", waarmee hij hoopte op een bevestigend antwoord, opdat ook daarmee de 'betalingen' zouden kunnen worden geregeld. "Organiseren" noemde buurman Walrecht dit.

Garage van straatstenen

Op deze wijze was hij er ooit in geslaagd om een grote hoeveelheid straatstenen te bemachtigen, die uiteindelijk door hem werden gebruikt om een garage van te bouwen. Ditmaal werden de stenen hem zo'n beetje in de schoot geworpen. De PWN had de straat ergens in Hoorn opgebroken en ook Hoss had daar een functie te vervullen, waarbij het hem uiteraard ter ore kwam (hem kwam veel ter ore) dat deze stenen ergens gedeponeerd zouden worden. Buurman Walrecht had voorzichtig de inschatting gemaakt dat deze hoop stenen best wel eens van locatie veranderd zou kunnen worden en uit voorzorg had hij op een door hem geschikt geachte dag een grote bestelwagen geritseld, waarmee het transport zou kunnen worden geregeld. In het duister togen enkele gezinsleden richting stenenlocatie, alwaar met gezwinde spoed werd begonnen met het inladen der stenen. Ze troffen het echter niet, want weldra kwam de politie in zicht. Hoss gebood z'n zoons direct met uitladen te beginnen. Op de bekende vraag van de politie "Wat zijn wij aan het doen", antwoordde Hoss volkomen naturel, dat ze een bescheiden overschot aan straatstenen aldaar wilden deponeren, want er lagen er toch al zo veel. "Niks", zei de agent, "direct weer inladen en wegwezen" en zo kon het gebeuren dat de bestelwagen volledig tot aan de nok gevuld met klinkers het terrein afreed richting Drieboomlaan, waarmee niet alleen voldoende stenen waren verzameld voor de garage, maar ook de bijkeuken met dezelfde klinkers tot stand is gebracht. De meer dan tevreden blik van Hoss zullen we nooit vergeten.

Dezelfde garage bij de buren

De garage zag er door het gebruik van straatstenen weliswaar wat gek uit, maar het had in ieder geval tot gevolg dat ook bij ons thuis de behoefte aan zo'n grote aanbouw naar voren werd gebracht. In tegenstelling tot buurman Dirk werd door mijn vader keurig vergunning aangevraagd om deze aanbouw te plegen, waarna het verrassende antwoord kwam van de gemeente: u krijgt toestemming, mits u dezelfde materialen gebruikt als uw buren. Verbazing alom. Moesten wij onze garage gaan bouwen met straatstenen? Later is dat gelukkig weer rechtgezet en is de garage tot stand gekomen met gebruikmaking van normale bouwstenen.

Caravannetje

Ook was er eens een voorval met een uiterst miniem caravannetje, dat Dirk had bemachtigd. Waarschijnlijk had ie het Madurodam-caravannetje ook weer 'georganiseerd', maar hij was er toch eigenlijk best wel trots op en wilde dat ook overduidelijk laten zien, getuige het feit dat ie het dingetje na aanschaf pontificaal voor ons huis parkeerde (nou ja parkeerde, je kon het met twee vingers verplaatsen), hetgeen door ons met veel hoongelach werd opgemerkt. Daarna toog Dirk met opgeheven hoofd ons huis in, waar we juist aan tafel waren gegaan, allen met het gezicht weer in de plooi. Lichtelijk snoevend vroeg buurman Walrecht aan m'n vader of ie de caravan al gezien had. "Jaja..." antwoordde mijn vader, ".... ik heb 'm gezien". Dirk wachtte even af of er nog iets van complimenten zouden volgen, maar nee... de hele familie Ooms lepelde gestaag verder. "Hij moet alleen nog even geverfd worden", vervolgde de heer Walrecht zijn toespraak met al iets minder elan, want het gebrek aan enthousiasme voor z'n wereldaankoop was 'm niet ontgaan, "en nu dacht ik dat jij waarschijnlijk nog wel wat verf in de schuur had". "Jawel", antwoordde m'n vader, niet opkijkend van z'n bord, "éénmaal indopen is wel genoeg denk?", daarmee overduidelijk doelend op de minimale hoeveelheid verf, die benodigd was voor het caravannetje. Met ingehouden lach aten wij verder, vol bewondering dat je met een paar simpele woorden iemand zo terug op aarde kunt zetten. Daarna zagen we hoe buurman Walrecht murmelend en rood aangelopen de deur uitging en zijn caravan voor zijn eigen deur duwde. We zijn er later achtergekomen, dat ie 'de caravan' zoals Hoss het gevalletje bleef noemen, ook daadwerkelijk gebruikt heeft op een camping. We hadden er binnen ons gezin een flink bedrag voor over gehad om een keer te mogen aanschouwen hoe hij en buurvrouw Walrecht zich in dat caravannetje konden wurmen.

Aangepaste trap

Weer een ander hoofdstuk in de besparingsdrift van buurman Dirk speelde zich af in het interieur. De trap naar boven voldeed niet helemaal, maar Dirk was tijdens een van z'n vele strooptochten tegen een trap aangelopen, die naar zijn inschatting ook probleemloos zou kunnen worden geplaatst ten huize. Originele trap gesloopt en met behulp van Jan Brouwer, een vaardig timmerman die iets verderop op de Drieboomlaan woonde en die bereid was werkzaamheden te verrichten waar minimaal een vol pak shag tegenover stond, was de 'nieuwe' trap door wat zaag- en timmerwerk zodanig aangepast dat ie uiteindelijk geplaatst zou kunnen worden. Maar ja, zo bleek, de trap begon keurig gelijkvloers en eindigde ook wel zo ongeveer op de bovenverdieping, maar daar hield het wel zo'n beetje mee op. Als man van de wereld gaf Dirk daar een draai aan door te stellen, dat je wel een hele grote kniesoor moest zijn om daar nu een punt van te maken. Dirk zag het allemaal wat ruimer. En de trap is na uitvoerige aanpassingswerkzaamheden al die jaren gewoon blijven staan.

Transportfiets

Kees, een van de zoons van het echtpaar Walrecht, had een krantenwijk en diende dus de beschikking te hebben over een deugdelijke fiets om de bezorging optimaal te kunnen uitvoeren. Nou was die fiets even niet voorhanden, maar aangezien het organiseren Dirk in het bloed zat organiseerde hij een fiets die de toets der kritiek wat hem betrof uitstekend kon doorstaan, maar daar dacht Kees anders over: het ding zag er niet uit. De transportfiets oogde niet echt voor een jongen van zijn leeftijd en om die reden ondernam hij vertwijfelde pogingen om nog enigszins voor de dag te kunnen komen, waarbij o.a. het stuur het moest ontgelden, dat tot dat moment als het meest afschuwelijke onderdeel van de fiets werd ervaren, naast een rij van andere klachten. Grote gedeeltes van het stuur werden afgezaagd, waarbij zich direct een groot probleem openbaarde: het stalen ros kon uitsluitend rechtdoor rijden en heeft daarna de nodige aanpassingen moeten ondergaan om toch weer ingezet te kunnen worden als dienstfiets voor de krantenbezorging. Het zal u niet verbazen dat vader Dirk middels wat organiserende activiteiten erin geslaagd is het monster toch weer een draaglijk aanzien te doen krijgen en ook weer functioneel te maken.

Autohandel

Buurman Dirk had ook wat met auto's. De duurste ooit kostte 125 gulden en het vehikel reed op een mengsel van petroleum en benzine. Ooit kwam Dirk op een verjaardag bij familie op de Drieboomlaan, na afloop waarvan hij bij het wegrijden de hele gang van het huis vol blies met een blauwe walm, want doordat de vereerde gastgevers in een hoekhuis woonden stond die auto recht op de gang gericht. Het stonk nog een week in huis. Bij een van de door Dirk in het bezit verkregen auto's, die hij weer doorverkocht voor meer dan hij ervoor betaald had, sprak hij tijdens de verkoop de onsterfelijke woorden tot de klant: " Ik sta voor alle gebreken" . En werkelijk, hij stond voor die auto.

Handel in alles

Het handelen zat gewoon in hem gebakken. In de oorlog ving hij katten en verkocht ze gevild en wel als konijn. Ongetwijfeld met een mooi verhaal erbij. Buurman Dirk heeft uiteenlopende pogingen ondernomen om het beschikbare budget wat op te schroeven. De meesten van ons kennen wel de rommelmarkt op zolder, waar Hoss een geheel eigen versie van had gemaakt: de tuin stond vol met onmogelijke attributen, allen klaar voor de verkoop, maar waar een uiterst bescheiden belangstelling voor bestond. In het Westfries Weekblad stond altijd een kleine advertentie, waarin waskaarsen werden aangeboden voor spectaculaire prijzen. Buurman Walrecht had de beschikking over een ruim assortiment 'georganiseerde' waskaarsen, dat er toe bijdroeg dat er weer brood op de plank kon komen. Hij had daar ook alle tijd voor, daar de man zeer regelmatig met veel uiteenlopende kwalen in de ziektewet liep.

We missen hem nog dagelijks.