Drieboomlaan: Familie Hart
Halverwege de Drieboomlaan woonde de familie (Bep) Hart, die aanvankelijk gehuisvest waren op de hoek Binneblijfstraat / Drieboomlaan. De familie Hart vormde een echt Forward-bolwerk. Niet alleen had vader Bep daar triomfen gevierd (volgens mijn vader waren de schoten van Hart "niet te houen") en was er altijd te vinden, ook de kinderen speelden er allemaal in verschillende elftallen. Bep junior had je, die werkzaam was bij het notariskantoor Schreurs & van Duin, de tweeling Freek (in 2004 overleden, hij was getrouwd met Afra Laan, die ie had leren kennen bij Forward) en Gerard, die een jaar later kwam te overlijden, zoon Rinus, die het priesterambt is gaan bekleden, dochter Joke, Peter (Arend was zijn bijnaam omdat ie over de velden "vloog"), Marga en tenslotte Jos Hart.
Vader Bep Hart en de tweelingbroers Freek en Gerard werkten gezamenlijk bij Bruynzeel in Zaandam en we zagen ze dan ook dagelijks voorbijkomen, waar ze een geheel eigen methode voor hadden ontwikkeld: ze liepen namelijk nooit samen. Eerst zag je vader Bep aankomen met kordate tred, op twintig meter afstand gevolgd door Freek en daar weer twintig meter achter Gerard. De behoefte tot gedachtenwisselingen was kennelijk uiterst gering.
Moeder Trien, die goed bevriend was met mijn moeder, was lang van stof en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Ze wenste in ieder geval geen detail onbesproken te laten. Waar een ander mens gewoon vertelt dat ie binnenkomt vertelde Trien iets in de trant van: ".... nou meid, ik bel daar aan, ja ze hadden zo'n trekbel en ik moest er nog flink aan scheuren, want bij de eerste twee keer gebeurde er niks, maar goed bij de derde keer hoorde ik dat er iemand aankwam en werd er opengedaan door Gerie zelf. Ze had die jurk aan met die gekke stippels, net als toen op dat feest waar we waren en .........., nou toen ze opendeed zag ik gelijk dat ze zo'n vloerkleed hadden ......., en in de hal stonden overal verspreid van die kleding..... ......, ik kon gelijk naar boven kijken want de trap is gelijk naast de voordeur en ..... , toen liepen we naar de kamerdeur, die had van dat glas er in zoals je ook wel ziet bij ...... etc. etc." En dan was mevrouw Hart alleen nog maar binnengekomen.
De rest vergde dan ook weer heel veel gedetailleerde beschrijvingen, reden waarom wij als kinderen meestal snel afhaakten en naar buiten vluchtten. Mijn moeder hoorde het allemaal geduldig aan, zoals het een vriendin betaamt en beschouwde het als een prettige afleiding na alle huishoudelijke beslommeringen. Mevrouw Hart was altijd heel belangstellend voor ons en schiep er zichtbaar genoegen in om ook verhalen van onze kant te horen, waarbij wijzelf de gewoonte hadden om kort en bondig de zaken te vertellen. Ik kon haar wel waarderen. Uiteraard schuwde ook mevrouw Hart het Forward-complex niet en was er zeer regelmatig te vinden. Naar mijn weten is het merendeel der kinderen Hart nog steeds woonachtig in de regio Hoorn en zullen ongetwijfeld nog binding hebben met Always Forward.