Een van de bekendere families op de Koepoortsweg is de familie Tap. Henk Tap, vrouw Nel en de dekselse Wilco, die in een later stadium het aannemersbedrijf van z'n vader heeft voortgezet. Henk had niets van een ruige bouwvakker, integendeel, de man was buitengewoon keurig, zowel in de omgang als met zijn werk. Henk werd, als je met hem in gesprek was, ogenschijnlijk altijd verscheurd door twijfels. Nooit een kordaat nee of een vastberaden ja, maar meestal iets van "ja, goed okee, dat is wel zo, maar...." Henk vond het ook buitengewoon moeilijk om iets te weigeren, om nee te zeggen dus. Mijn broer Jacco en later ook mijn broer Jos werkte daar en uit dien hoofde kon ik naar mijn persoonlijke inschatting ook best wel eens wat lenen van Henk. Op mijn vriendelijke verzoek om wat steigerdelen reageerde Henk uiterst twijfelend. Van zijn gezicht las ik, dat ie er moeite mee had om mij iets ter beschikking te stellen, maar ja hij was ook de kwaadste niet, dus hardop nadenkend over de v erschillende locaties waar zich wat steigerdelen bevonden kwam hij tot de slotsom dat dat eigenlijk niet mogelijk was, maar nou ja, misschien als ie ergens achterin de werkplaats nog wat ging scharrelen dan bestond er toch een klein kansje dat er hier en daar wat tevoorschijn getoverd zou kunnen worden, al was dat natuurlijk niet helemaal zeker en moest ik er rekening mee houden, dat de uiteindelijk opgediepte materialen niet helemaal zouden kunnen voldoen aan datgene wat ik voor ogen had, maar ja het loonde toch altijd de moeite om eens even verder te kijken, vooropgesteld natuurlijk dat ik niet al te lang over de spullen zou gaan beschikken, alhoewel er was de komende tijd toch niks in de planning, waarbij die dingen gebruikt zouden gaan worden en hoefde ik me dus niet helemaal vast te pinnen op een terugbezorgdatum, maar hij wilde natuurlijk wel graag weten of ze weer netjes terugkwamen, want ja, hij gaf het tenslotte ook keurig aan me mee.
Na veel gescharrel in de diepste spelonken van Henk's werkplaats kwam er iets boven water wat inderdaad omschreven zou kunnen worden als de gewenste steigerdelen. In het vervolggesprek over de wijze van transport, het gebruiksdoel en de manier waarop de verschillende steigerdelen in elkaar gezet moesten worden, was de diepe twijfel van Henk van zijn gezicht af te lezen. Het liefst zou ie er ter plaatse nog onderuit hebben willen komen, maar ja, die jongen kende ie toch ook wel en leek de kwaadste niet. Ik heb Henk vele malen moeten verklaren dat ze keurig op tijd en keurig schoongemaakt terugbezorgd zouden worden. Henk veinsde gerustgesteld te zijn en we namen afscheid, nadat ie me eerst nog had geholpen de spullen in te laden. Dezelfde soort twijfels openbaarden zich ook veelal bij de klanten, zo is mij ter ore gekomen, waarbij bij Henk altijd voorop stond dat ie behulpzaam wilde zijn en de klus klaren op een keurige en verantwoorde manier.
Naast zijn bezigheden in de aannemerij was Henk veelvuldig te bewonderen bij het koor, dat zondags actief was in de kerk aan de Joh. Poststraat en voor de voetbal kwam ie uiteraard kijken bij Always Forward, waar een meer dan keurig reclamebord van zijn eigen aannemersbedrijf het veld sierde en waar Henk toch met de nodige trots naar kon kijken, al was er toch ook weer de twijfel over de toegepaste kleuren, waar Henk nog niet helemaal uit was. Henk was iemand die veelal rechtdoor reed, om de eenvoudige reden dat ie niet kon kiezen of ie nou linksom of rechtsom zou gaan. Maar als ik een verbouwing zou moeten laten uitvoeren, dan zou ik het wel door Henk hebben laten doen, want de eerlijkheid straalde er van af. De steigerdelen zijn overigens keurig terugbezorgd.
Zoon Wilco, die ik eerder heb opgevoerd als die dekselse Wilco (dat kwam weer van Henk, die zo over zijn zoon kon praten), is al vroeg in het bedrijf gekomen en heeft het keurig voortgezet. De aannemerswereld mag zich gelukkig prijzen met zulke mensen.
Feest aan de Koepoortsweg in Hoorn
.Henk en Nelly Tap-Gitzels waren in 2019 maar liefst 60 jaar getrouwd. Het gelukkige echtpaar vierde hun diamanten huwelijk met een groot feest in familiekring in de Witte Valk in Zwaag, tevens de trouwlocatie zestig jaar geleden. Locoburgemeester Simon Broersma kwam het echtpaar bij hen thuis feliciteren.
Aan zijn trillende handen zie je dat de 87-jarige Henk wat last heeft van Parkinson, maar hij heeft wél al zijn haar nog. Je zou hem en zijn 85-jarige vrouw zo tien jaar jonger schatten. Voor de gelegenheid kreeg locoburgemeester Broersma een stukje taart en een kopje koffie uit een mooi, klassiek servies dat het echtpaar kreeg toen ze veertig jaar getrouwd waren.
Het duo trouwde in 1959 voor de kerk. Voor de wet trouwden ze twee jaar eerder. Daar zat in die tijd ook een belastingvoordeel aan. ,,Als je in onze tijd trouwde zat je goedkoper in de belasting’’, verduidelijkt Henk met een lach. ,,Het heeft ons misschien honderd gulden gescheeld.’’
De ene anekdote volgt de andere op. Zoals die keer toen Henk een jaar of vier terug een oranje geschilderde bril aan koning Willem-Alexander wist te slijten op Koningsdag. Ook de verdeling qua kinderen is perfect. ,,Ik was met zeven kinderen thuis’’, zegt Henk. ,,Om en om: dus jongen, meisje, jongen, meisje, jongen, meisje, jongen. Wij hebben zelf vier kinderen. En wat denk je? Meisje, jongen, meisje, jongen. We hebben zes kleinkinderen: drie jongens en drie meisjes. Nooit problemen als er lootjes getrokken moeten worden met Sinterklaas!’’
Op de vraag of het na zestig jaar nog grote liefde is antwoordt Nelly met een volmondig ’ja!’. ,,Je weet wat je hebt, als je weggaat weet je niet wat je krijgt. We worden iedere dag wakker en dan zeggen we tegen elkaar: ’we zijn er nog’.’’