Van de familie Kloet (de heer Kloet herinner ik me nog als een man met hele lange tanden), die woonde in de Binneblijfstraat, weet ik maar 1 ding, maar gelijkertijd was dat voor ons heel belangrijk: je kon er TV kijken. In die tijd waren er in heel Hoorn-Noord maar 2 of 3 mensen met een TV, waaronder dus de familie Kloet. Wij kinderen konden er televisie kijken voor 1 cent, hele gezinnen voor 5 cent. Schoenen bij de voordeur en hup naar binnen. Het spektakel vond plaats in een kamertje van ca. 4 x 4 meter, waarin maar liefst 50 kinderen op elkaar gepropt naar dat wonder konden kijken. De TV zelf was heel groot, het scherm zeer klein en we keken er altijd naar Dappere Dodo en z'n avonturen, waarbij de programma's ongetwijfeld werden aangekondigd door tante Hannie, die ons enthousiast vanaf de beeldbuis begroette en zwaaiend weer afscheid nam. Wie moest plassen deed dat veelal in zijn broek, want er was geen enkele uitweg mogelijk tussen al die krioelende kinderen. Het geld deed de familie Kloet in een potje, dat bestemd was voor de missie. Eenmaal per jaar kwam de missionaris dan bij de familie op bezoek, waar hij dan de maaltijd mocht gebruiken, om het huis van deze goede mensen achter zich te laten met de jaaropbrengst van een vol jaar TV kijken. Dankzij alle buurtkinderen is er dus toch het een en ander tot stand gebracht voor kinderen, die het aanmerkelijk minder hadden dan wij.
In de Binnenblijf en directe omgeving scharrelde ook altijd Dick Glas rond. Dick was een gezette leeftijdsloze jongen met een geestelijke achterstand en indrukwekkende jampotglazen. Hij liep standaard met een radio, die altijd hard aanstond, waardoor je ook precies wist dat Dick in aantocht was. Een gesprek aangaan met Dick was niet echt eenvoudig en daarnaast een hachelijke onderneming vanwege de geweldige hoeveelheid vocht die er uit het hoofd van Dick kwam tijdens het praten.
Hoe je ook met hem omging, sommigen hielden hem een beetje voor de gek, het maakte Dick niets uit: hij vond elke vorm van aandacht prima.